Hoe het allemaal begon....

Wat bleef over......

 Nadat ik gestopt was, ben ik eerst tot rust gekomen en ben mij werkelijk gaan afvragen wat mij zover heeft gedreven. Ik zocht naar antwoorden. Door mijn opleidingen ben ik heel veel over mezelf te weten gekomen, ben ik dingen heel anders gaan zien, heb ik overtuigingen veranderd, heb ik uiteindelijk rust gevonden in mijn mind, voel ik balans, weet ik mijn stress te reduceren, weet ik mijn hart te sturen, help ik anderen in het vinden van antwoorden.............maar.......

nog altijd bleef mijn lichaam mij achtervolgen. ......

Ik was moe, moe, moe en nog eens moe. S'middags rond een uur of 16.00 was ik helemaal klaar. Na het avondeten kreeg ik helemaal een dip. En met veel moeite hield ik het tot 22.00 vol.  Mijn heuppijn zorgde ervoor dat ik steeds minder blij werd van paardrijden en van wandelen. Sporten had ik al helemaal opgegeven, omdat de minste poging al resulteerde in enorme spierpijn en zoveel extra vermoeidheid, dat dat gewoonweg niet ging. Mijn nek en onderrug vertoonde artrose op de foto's en ik kon dus ook niet meer langdurig staan. Jeetje en ik ben pas 47 dacht ik! Ik voel mij een vrouw van 80. Ooit noemde een goede vriend, mij een mecanodoos... uhm dank voor de bevestiging.

Hoe ging het verder?

Ik kon niet accepteren dat dit zo door zou gaan. Het feit dat mijn moeder in mei jl. is overleden op 72 jarige leeftijd (aan hartfalen,  diabetes, Hoge bloeddruk en vaataandoening) en de wetenschap dat zij zich al vanaf haar 40e zo voelde als ik mij voel, stelde mij niet gerust. Mijn moeder werd pas op 60 jarige leeftijd gediagnostiseerd met een ernstig hart en vaat probleem. Men zei dat haar andere ziektes een gevolg waren van haar slechte bloedvoorziening in haar organen.  Ik besloot mij door te laten verwijzen naar de cardioloog. Net als bij mijn moeder wordt ook bij mij nu op niets waargenomen, buiten een bijzonder slechte conditie......zucht.....

na een volgende speurtocht op internet, kwam ik via een fybromyalgie forum (Dank mensen die hun verhaal delen!!!,  zwaar bekritiseerd door vele sceptici die zich verbonden voelen met oa stichting skepsis, Radar, St. Kwakzalverij enz.) op de site van Bemer AG terecht! en na heel veel gelezen te hebben, alles uit te hebben gezocht, alle filmpjes die gevonden wilde worden gezien te hebben, alles gelezen te hebben over het vrouwenhart en de niet geziene problemen, gemiste diagnoses, en na het zien van vele reviews, ben ik bij Angelique de Bruijn van Bemer terecht gekomen en heb bij haar mijn Bemer aangeschaft om 8 weken te testen.  Want ja, dat is wel ineens een hele uitgave om zomaar even te doen vond ik.....

mijn leven na BEMER.....

Ik kreeg de Bemer thuis gestuurd om hem 8 weken te testen. Een mooi apparaat pakte ik uit. Alles ziet er even professioneel uit. Gelijk contact gehad met Angelique en direct gestart met behandelen. 

Na de 1e week begon ik mijzelf echt al beter te voelen. Ik kon er nog niet de vinger opleggen, maar ik betrapte mijzelf erop niet meer te hoeven gapen als ik rond 15.00 naar school reed.

Na de 2e week,  was het echt duidelijk , ik kon het niet anders maken. Mijn energie nam duidelijk toe. Na het

eten voelde ik me minder moe. Mijn heupen voelde beter.

Na de 3e week was het mijn ultieme test. Een paar dagen Terschelling. Wat een energie. Geen slaap meer.

Ik kon opblijven tot 23.00 zonder moe te zijn. Wanneer we naar bed gingen sliep ik diep en vast. Ik heb voor het eerst gewandeld zonder heuppijn. De wandelingen werden langer dan normaal en ik heb zelfs een flink stuk durven hardlopen zonder spierpijn de volgende dag! en dat was echt nieuw voor mij. 4 dagen lange wandelingen zonder enige beperking!!! wat was ik blij.

De 4e week, kwam ik er achter dat ik in de avond zelfs nog een boek kon lezen. Ik kreeg voorzichtig de gedachte; "zou ik ooit weer in de avond kunnen werken??? 

De 5e week meer en meer energie. Ik bruis van de energie. Mijn dagen zijn nu te kort, ik wil van alles, maar nu zijn mijn uren op ipv mijn energie. Wow! Serieus ik heb echt mijn leven terug. 

In week 5 al besluit ik de Bemer echt aan te schaffen en noem ik mijzelf een ambassadeur. Omdat ik dit iedereen gun. Ik help al jaren mensen met hun mentale problemen, maar dit stukje maakt alles compleet.

Mijn missie.....

Hoewel ik verpleegkundige ben en veel weet van het menselijk lichaam, wist ook ik niets van micro circulatie. Toen ik daar over ging lezen werd voor mij heel veel duidelijk en baal ik zo dat ik deze therapie niet eerder heb ontdekt. Wat had ik mijn moeder hiermee een dienst kunnen bewijzen. Mijn zoektocht heeft uiteindelijk zoveel voor mij opgeleverd dat ik het als mijn missie zie om iedereen te vertellen over het belang van een goede micro circulatie. Ik weet zeker dat er nog ontzettend veel mensen zich veel beter en veel fitter kunnen voelen dan tot nu toe. Het is verschrikkelijk lastig om een apparaat als Bemer op een verantwoorde wijze in de markt te zetten. Gelukkig doet Bemer er alles aan om zoveel als kan te werken met artsen, wetenschappers, en mensen die hun verhaal willen doen wereldwijd. Ik draag heel graag een steentje bij aan de verspreiding van deze geweldige uitvinding. Bemer kan geen gezondheidsclaims doen zonder "opgehangen" te worden. Ergens logisch en goed, maar oh wat jammer, want anders zouden nog veel meer mensen deze therapie gaan gebruiken. In Hongarije, Duitsland, VS, en vele andere landen wordt deze therapie als complementaire therapie in het ziekenhuis aangeboden. Ik hoop echt dat ook Nederland wakker wordt. 

Dankbaar voor alles wat Bemer vele tevreden gebruikers heeft gebracht en wat het mij en mijn gezin brengt... (Want ja ook mijn honden, kind en man moesten eraan geloven......ook bij hen: ik kan niet anders zeggen, Bemer doet wat het moet doen met enorme gezondheidswinsten) 

Heleen Borneman